Najważniejsze bariery to:

• W Polsce dostęp do fizjoterapii w ramach świadczeń gwarantowanych zawsze wymaga skierowania, co wydłuża czas oczekiwania. Nie funkcjonują programy prehabilitacji, czyli przygotowania do operacji, a na niektórych oddziałach brakuje fizjoterapeutów. Rozszerzenie dostępu mogłoby zmniejszyć kolejki i przyspieszyć rozpoczęcie terapii, co ma ogromne znaczenie zwłaszcza dla seniorów.
• Niedostateczna profilaktyka – fizjoterapia wciąż bywa postrzegana głównie jako „rehabilitacja po chorobie lub urazie”. Brakuje powszechnych programów badań przesiewowych i działań profilaktycznych z udziałem fizjoterapeutów, mimo że są oni przygotowani do takiej pracy.
• Rozproszone działania lokalne – aktywizacja seniorów często opiera się na inicjatywach organizacji pozarządowych i lokalnych liderów. Choć wartościowe, są nieskoordynowane, dostępne głównie w dużych miastach i nie tworzą ogólnopolskiego systemu wsparcia. Seniorzy w mniejszych miejscowościach pozostają bez regularnej opieki ruchowej.
• Stereotypy i odpowiedzialność pacjenta – nadal powszechne jest przekonanie, że fizjoterapia to „masaż czy zabiegi fizykalne raz w roku przez dwa tygodnie”. Tymczasem nowoczesna fizjoterapia to proces długofalowy, oparty na diagnostyce, planowaniu terapii i monitorowaniu efektów. Jednocześnie pacjent ma w tym procesie współodpowiedzialność: nawet najlepiej zaplanowana terapia nie przyniesie efektów bez aktywnego udziału w codziennej profilaktyce i ruchu.
• Brak respektowania ustawy – choć prawo gwarantuje fizjoterapeutom niezależność zawodową, w praktyce nie zawsze jest ona przestrzegana. W wielu placówkach, w tym również w uzdrowiskach, decyzje fizjoterapeutów bywają formalnie lub nieformalnie podporządkowane innym zawodom medycznym. To ogranicza skuteczność ich pracy i stoi w sprzeczności z duchem ustawy o zawodzie fizjoterapeuty.
• Nierówności płacowe – fizjoterapeuci, podobnie jak inni medycy pracujący w sektorze społecznym, mimo świadczenia usług medycznych finansowanych ze środków publicznych, nie mają wynagrodzeń porównywalnych z personelem zatrudnionym w ochronie zdrowia, co skutkuje odpływem kadry z tego obszaru.
• Brak rozwiązań obecnych na świecie – w wielu krajach fizjoterapeuci mają szersze uprawnienia, m.in. możliwość kierowania pacjentów na badania diagnostyczne (obrazowe, laboratoryjne) czy korzystania z płatnych urlopów szkoleniowych, co sprzyja rozwojowi kompetencji i jakości świadczeń. W Polsce takie rozwiązania nie zostały jeszcze wdrożone, ale coraz częściej podnoszone są w debacie publicznej, co daje nadzieję na ich wprowadzenie w przyszłości.